Uitdaging

Bij mijn hitteplan hoort dat ik mijn bezigheden buitenshuis zo vroeg mogelijk op de dag verricht. Bijvoorbeeld sportbeoefening. Kan ik ook overslaan, maar ik ken mezelf: als ik dat doe, blijft het niet bij die ene keer. Consequentheid is niet mijn sterkste eigenschap, maar ik werk er permanent aan.
Gisterochtend loop ik dus net na dag en dauw naar de sportclub, wat ik niet erg vind, de stad ziet er dan prachtig uit, alles wordt beter van stilte. 
Paar huizen voor de sportclub zet een vrouw de vuilniszak op de stoep. Nog nooit schreef ik het woord `peignoir’ op. Ben blij dat het nu kan: ze heeft een donkerblauwe peignoir aan. Ik weet niet hoe ze heet, maar denk haar toch een beetje te kennen. Hoe het kan, geen idee, misschien een grapje van het toeval, maar bijna altijd als ik in de buurtsupermarkt ben, is zij er ook, altijd enorm chagrijnig. In het openbare leven kan ik die stemming soms een uitdaging vinden. Graag zeg of doe ik iets dat voor een glimlach zorgt, niet opdringerig, natuurlijk niet, nee, terloops. Ook bij haar. 
Als ik wat dat dan is, hier reproduceer, is het te slap voor woorden, maar daar in de supermarkt kan het werken. Als ik haar aan het glimlachen krijg, beschouw ik dat als een succes. Is ook goed voor mijn humeur.
We groeten elkaar dus, de vrouw en ik, zoals mensen dat doen op een vroeg uur, fris hartelijk.
Als ik een uur later haar huis weer passeer, is haar vuilniszak opengesneden. Overal in de straat. De blikjesjagers zijn fanatiek bezig geweest. Uit haar vuilniszak steekt een langwerpige verpakking in warme kleuren. Erop staat dat er `handboeien met fluwelen voering’ in hebben gezeten. Mag misschien niet, maar ik vind dat aangename informatie.