Uitdagingen

Misschien een keer in Frankrijk, op Zwarte Zaterdag, ik weet het niet meer, maar volgens mij stond ik nog nooit eerder vier uur lang in een file. Maandag wel. Ik reed door de provincie Noord-Holland. Was niet de enige. Ook een vrachtwagen die oud ijzer vervoerde. Die viel om. Daardoor moest er een belangrijke verkeersader afgesloten worden. Ik probeer dan mij goede humeur te behouden en de pogingen daartoe leiden je dan een beetje af van de ontiegelijk trage dynamiek waarin je verzeild bent geraakt. De meeste hulp kwam echter uit de autoradio. Om het kwartier kwam er een verslag van station Utrecht over treinen die niet reden. Het was al laat in de middag en ik hoorde reizigers die al vanaf negen uur op het perron stonden te wachten. Doorzetters. Soms kwam er ook een hoog iemand van de NS of ProRail aan het woord. Die zei bijvoorbeeld dat hij blij was met kritische vragen. Als je in een file staat wind je je er niet zo over op. Heb ik de afgelopen dagen ook willen voorkomen, maar dat lukte matig. Het onderscheid tussen NS en ProRail is me onderhand duidelijk, maar niet altijd wie namens wie iets zegt. Wat me het meest fascineert is dit: ik reis de laatste vijfentwintig jaar drie tot vijf keer per week met de trein, korte trajecten, lange trajecten. Al vijf jaar gaat er met één op de twee reizen iets mis. Hoe kan dat? De leiding die steeds parmantiger wordt, zwijgt daarover. Gisteren las ik een interview met de directeur Operatie van ProRail. Die noemde de problemen `uitdagingen’. Grappig, zeggen we dan.