Uitlaat

Vakantiegangers krijgen het de komende tijd waarschijnlijk moeilijk  bij de Belgisch-Franse grens. De wachttijden kunnen oplopen, want de controles zijn voorlopig streng. Ik zie de beelden in het journaal nu al: verhitte hoofden vol verontwaardiging, interviewtjes die nergens over gaan. Nu zijn het `de gebeurtenissen in Nice’, aan het einde van de week misschien andere gebeurtenissen.
Voor veel vakantiegangers is de vakantie net een tikkeltje belangrijker dan die gebeurtenissen. Daarom zijn die wachttijden nuttig. Kunnen de al te fanatieke vakantiegangers een beetje over de gebeurtenissen nadenken en hoe die de kwetsbare wereld vol vakantiebestemmingen veranderen.
Richting het zuiden zijn we het oponthoud bij de grens ontwend geraakt. Na Sint-Job-in-‘t-Goor wisten we dat de komende uren weinig tegen kon zitten. Was niet altijd zo. Ik vond die wachttijden van vroeger natuurlijk ook lastig, maar ze hadden toch ook wat. Vooral door de tintelende opluchting als je `door’ mocht. Daarvoor dacht je na over de vraag wat er allemaal mis kon zijn, met de auto, met alles wat zich in de auto bevond en vooral met jezelf, en bij dat laatste hoorde ook je paspoort, dat je voordat je vertrok zorgvuldig had geïnspecteerd. Ook had je voor de spiegel geoefend zo te kijken als je op de pasfoto keek. Dit alles veroorzaakte een moeilijk te beschrijven spanning.
Paar keer hebben mijn medevakantiegangers en ik de hele auto moeten uitpakken, terwijl een van ons in het douanekantoortje werd verhoord. Erg was altijd als je niet hoefde te stoppen en de douanier verveeld gebaarde dat je gewoon door kon rijden. Slecht voorteken. Je wist: dadelijk lekke band of kapotte uitlaat. En zo geschiedde.