Uitstel

Enge films, daar gaat het de laatste dagen vaak over, ook gisteren in deze krant. Komt ook door de dood van regisseur William Friedkin die The Exorcist maakte, de film over het door de duivel bezeten meisje. Vijftig jaar geleden! De halve wereld had het erover, zonder dat iemand die nog gezien had. Alleen het aankondigende voorfilmpje waarnaar bioscoopbezoekers met ingehouden adem keken, ik ook: het huis, de lichten die snel achter elkaar uit- en aangingen, de onmenselijke schreeuw en natuurlijk het meest huiveringwekkende: de dichte deur waarachter zich iets onvoorstelbaars afspeelde. 
Wat dat was, konden we meemaken als we over een paar weken weer naar de bioscoop gingen. En dat deden we. Toen we die onthutst verlieten, hadden we het er nog een paar uur over. Vijftig jaar geleden was zoiets nog niet vertoond.
Ik zag de film nadien nog een paar keer en steeds maakte die indruk, wat mij betreft niet door het demonische spektakel, nee, vooral het eerste gedeelte waarin er nauwelijks iets gebeurt. Ja, er zijn kleine aankondigingen, maar daar moet je oog voor hebben. Het werkt allemaal zo goed omdat je iedere seconde beseft dat er van alles uitgesteld wordt. Dat uitstel is het hart van de horror.
Waarom we van horror houden, uiteraard niet iedereen, is doordat we weergaloos blij zijn met de opluchting dat ons niet overkomt wat we zien gebeuren. Dat leert ons tevreden te zijn met ons gewone dagelijks leven. Na zo’n film ga je de kamer opruimen en achterstallige administratie wegwerken.
Van horrorfilms waaruit het bloed je aanvliegt, houd ik niet. Ook niet waarin nare clowns ontremd tekeergaan. Of zombies! Nee, het leven waarin we denken de weg te weten, en ineens is er iets.