Uitzicht

Als in dit seizoen de zon schijnt, is het herfstlicht altijd van topkwaliteit, zeker in de vroege ochtend. Het is nog stil op straat en die stilte zit ook in de hemel. De herfst is het seizoen waarin we meer dan ooit beseffen hoe vergankelijk alles is, maar het herfstlicht in de vroege ochtend stemt ook optimistisch. Een rijke combinatie. Voor het huis, aan de overkant van de smalle straat, staat nog steeds een blauw bouwseltje waarop te lezen valt dat het een WC-tje is. Maar het is niet voor iedereen een WC-tje, alleen voor de mannen die het huis twee deuren verder verbrouwen. Die verbouwing begon op de eerste werkdag in januari, dus een nogal langdurige gang van zaken. En al die tijd staat het WC-tje daar. Het is een vast onderdeel van het uitzicht geworden. De straat is qua oppervlak onregelmatig, het WC-tje staat een klein beetje scheef. Het doet denken aan de hoed van een man die intens in een café heeft gezeten, en nu op de tast op weg naar huis gaat. Het WC-tje kan me soms irriteren, dan vind ik het een hinderlijk fragment van het uitzicht, maar dat verwijt ik mezelf dan weer onmiddellijk, want er zijn ergere dingen. Soms weten mensen niet dat het WC-tje niet voor iedereen is. Die willen er dan naar binnen en dat gaat niet, want de deur is afgesloten met een klein hangslot. Gisterenochtend stopte er met gierende rem een vermoeid zwart busje, afkomstig uit België. Het portier ging fel open en er wrong zich een forse man met een Oost-Europese uitstraling naar buiten. Hij beende op het bouwseltje af en rukte aan de deur. Voordat hij dat deed, zag hij er al zwaarmoedig uit, maar in die stemming mengde zich nu wilde teleurstelling. En woede. Hij keek om zich heen alsof hij iets wilde verwoesten. Toen wrong hij zich weer zijn voertuig in, dat hoestend uit het straatbeeld verdween. Daarna was het weer erg mooi stil en leek het licht verontschuldigend te glimlachen.