Vaag

“Je hebt goede benen,” zegt mijn huisarts na aandachtige inspectie.
Goed zo, denk ik, toch niet voor niets gekomen. Compliment tilt de dag op.
Ik kan niet altijd uitleggen hoe het precies zit met een klacht en ook om die reden ga ik niet voor al te vage kwesties of kwestietjes naar mijn huisarts, hoewel ze iemand is bij wie je graag even toeft.
Nu was er iets aan de hand wat ik vooral tijdens het autorijden merkte, irritante sensatie in linkerbeen, maar ja, daar kun je natuurlijk mee op het consult komen: “Een soort irritante sensatie.”
Ze neemt me altijd serieus en ik leg haar uit dat in mijn auto de stoel enorm dicht bij het stuur zit en dat die niet naar achteren kan, omdat een auto van 30 jaar oud daar gewoon geen zin in heeft. Ze knikt, zegt dat ze van oude auto’s houd en dat ik mijn broek moet uitdoen.
Wanneer ik even later afscheid neem, zeg ik dat het me spijt dat ik zo vaag was en daarin lijk op voetballers die na een overwinning moeten zeggen wat er door hen heen ging. Ik vraag me altijd af: wat voegt het toe aan de wedstrijd van zojuist? Ze kunnen die vraag bovendien nauwelijks beantwoorden en wij kijkers vergeten meteen wat er is gezegd. Een vage klacht uitleggen is net als duidelijk proberen te maken wat er door je heen ging.
Mijn huisarts knikt weer en zegt dat ze `een soort irritante sensatie’ nog niet zo gek vindt.
Over Jordan Pickford, de Engelse keeper die morgen lekker moet blunderen, zei verslaggever Frank Wielaard zaterdagavond voor de wedstrijd Engeland-Zwitserland: “Hij zegt niet veel en als hij iets zegt, is het niet bijzonder.” Ja, Pickford kon op de vraag wat er door hem heen ging of zoiets, niet scherp reageren. Nou en?
Ik gun hem mijn huisarts.