Vaart

Als vanavond voorbij is, geldt dat ook voor het carnaval. Dit jaar kreeg ik er nauwelijks iets van mee. Bijna altijd ben ik ergens waar ik het volksfeest toch vaag waarneem, wat me om twee redenen bevalt: omdat ik een voorstander van vrolijke blijdschap ben en ook omdat gelukkig niet mee hoef te doen. Ik ben ook graag in de ban van vrolijke blijdschap, maar dat kan prima in mijn eentje, in kleren waarin ik altijd in het dagelijks leven te zien ben. Misschien is dat saai, bedenk ik nu, maar ja, liever dat dan hossen. Waar ik altijd aan hechtte was aan het waarnemen van carnavalsvierders in de vroege ochtend, terugkerend van vele polonaises. Misschien trek ik ze aan, maar ik kwam ze altijd tegen, en ze hadden dat zelf meestal niet in de gaten. Ik keek ze na, hun manier van lopen fascineerde me. Ook stelde ik me hun bestemming voor, een stil huis waarin de nieuwe dag nog niets te zoeken had, met ergens in het huis een bed voor de helft gevuld met een man of een vrouw die niets om carnaval geeft. En dan dus in dat bed stappen. Maar helaas hield een fysiek ongemak me dit jaar binnenshuis, dus ik moest het doen met televisiebeelden en foto’s in de krant. Misschien lag het aan mijn conditie, maar ik kreeg het er vooral koud van. Ook voelde ik mededogen, maar daarmee kon ik nauwelijks uit de voeten. Gisterochtend hoorde ik iemand op de radio zeggen dat we vanaf woensdag weer `op weg naar Pasen’ zijn. Optimistische, veilige woorden uit mijn jeugd, maar ook weet ik dat er eindelijk vaart in het jaar aan het komen is.