Vader

Toen ik hoorde dat Pierre Kartner was overleden, dacht ik weinig, behalve dat ik Huilen is voor jou te laat een vreemd, mysterieus lied vind, en ook herinnerde ik me een avond begin jaren tachtig. Ik woonde toen in Arnhem en mijn buurman was de rock-‘n-roller Hank the Knife, eerder van Long Tall Ernie & the Shakers, maar nu met een eigen band had: Hank the Knife & the Jets. 
We raakten bevriend. Hij had twee grote hits gehad, maar geen zin meer dag in dag uit op treden, had een studio aan huis en was uit op nieuw talent. Daar spraken we dagelijks over. Aangename gesprekken.
Hij wilde wel, zoals dat heet, `het hele veld’ verkennen en daarom zei hij een keer: “Morgenavond is de Vader Abraham-show in de Nijmeegse schouwburg. Zullen we?”
Ik vroeg een beetje geschrokken waarom. Hij zei dat hij weleens wilde weten wat dat was.
Een herfstige vrijdagvond. We raasden erheen in zijn snelle, sportieve auto. Hij was tijdelijk rijk.
Wat we meemaakten, had ik nog nooit meegemaakt. Vader Abraham presenteerde  de avond, zong uiteraard zelf, maak kwam vooral met talent waarover hij zich had ontfermd. Vreselijk was het. Hank zat ontzettend strak naast me.
Ik weet het nog goed: er kwam een jonge zangeres op de schoot van Vader zitten en ze zongen een slap lied waarin zij telkens vroeg: “Zou het erg zijn, lieve opa?” Iedereen bewoog mee met het ritme van het lied. Inhaken, heet dat, geloof ik. Hank wilde dat niet.
“Je moet wel gezellig meedoen,” probeerde ik.
Hank stond op: “Naar de uitgang alsjeblieft!” Hij trok me omhoog en duwde me de rij uit.
Op het Nijmeegse Keizer Karelplein scheurde zijn auto over het fietspad. Dat zei ik: “Het fietspad, Hank!”
“Weg!” riep hij. “We moeten hier weg!”