Vaderlijk

De Nederlandse televisiegeschiedenis wordt steeds meer geschiedenis als er steeds meer mensen overlijden die die geschiedenis hebben gemaakt. Voor Tineke Verburg koesterde ik grote genegenheid, wat kwam door haar krachtige optimistische uitstraling. Als ik iemand zie met veel lach in het gezicht, ben ik meteen om. Was ik bij Tineke Verburg altijd, terwijl ze vast ook ernstig zal zijn geweest, in Tros Aktua bijvoorbeeld, maar volgens mij begon het altijd met een lach. 
Van de programma’s waarbij zij betrokken was, herinner ik me weinig, behalve van Tros Triviant. Mij staat bij dat ik me enorm inspande de vragen goed en luid te beantwoorden om vervolgens triomfantelijk om me heen te kijken. Ik keek nooit in mijn eentje. 
En ja, Aad van den Heuvel, twintig jaar ouder geworden dan Tineke Verburg, maar 84 is toch niet echt verschrikkelijk oud. Mijn vader was een jaartje ouder toen hij stierf en voordat dat gebeurde vond ik hem nog best jong. 
In principe hoort Aad van den Heuvel voor mij bij ernstige televisie. Brandpunt – alleen het woord al. Programma begon met opzwepende drums en je dacht meteen: Aad van den Heuvel. Als hij het niet presenteerde, bleef je toch denken: Aad van den Heuvel. Je nam hem meteen ontzettend serieus, hij was van de zware onderwerpen waarover je na afloop nog even bleef nadenken. Dat moest waarschijnlijk ook van Aad van den Heuvel, en terecht. Ik noemde zojuist natuurlijk niet voor niets mijn vader, Aad van den Heuvel had iets vaderlijks, in ieder geval vaderlijk gezag.
Zijn grote succes Ook dat nog zag ik af en toe (ach, Sylvia Millecam), maar ik kon niet tegen `stemmetjes’. Alle panelleden deden die. Aad van den Heuvel natuurlijk niet, nee zeg.