Vallen

Kan geen kwaad jezelf tegen het einde van het jaar zo nu en dan recht in de ogen te kijken en dan even het hoofd te schudden.
Ik keek deze week niet naar de 24ste Wetenschapsquiz, terwijl ik het een hoogst interessante quiz vind, omdat die veel meer dan bijvoorbeeld De Slimste Mens een beroep doet op je intelligentie. Waarom keek ik niet? Nu kijk ik mezelf dus recht in de ogen: omdat ik alleen zat te kijken. Bij zo’n quiz wil ik dat iemand hoort wanneer ik een vraag correct beantwoord. En me dan ook complimenteert. Het wordt nog erger: het liefst geef ik dat correcte antwoord terwijl ik nog iets anders aan het doen ben, een tijdschrift lezen, zoiets. Ik moet daar vanaf, maar het zit heel erg in me gebakken.

Goed, ik las zojuist een aantal vragen en antwoorden van de quiz en ik had weinig goed, en als ik weinig zeg, bedoel ik ook weinig. Twee vragen veroorzaakten zelfs lichte wanhoop: “De familie Jansen woont sinds kort bij jou in de buurt. Als je twee willekeurige kinderen van het echtpaar Jansen tegenkomt, is de kans groot 50 procent dat ze allebei blauwe ogen hebben. Hoeveel kinderen heeft dit gezin?” Het vreemde is dat ik het juiste antwoord meteen weet, maar van een vraag als deze werd ik destijds als jong leerplichtige min of meer gek. Ik wist niet waar ik met denken moest beginnen en was er zeker van dat dat hele onderwijs niets voor mij was. Ik moest lekker buiten lopen dromen.
Andere vraag: “Je bent aan het fietsen en je valt naar links. Wat moet je doen om niet verder om te vallen?” Het antwoord begreep ik. Dat antwoord moet ik dus omdraaien als ik naar rechts val, maar ja, dat moet je dan tijdens het vallen wel in de gaten hebben. Dank je wel, wetenschapsquiz!