Vast

De laatste tijd gebeurt het vaak dat de straat hier of de straat aan de overkant of de straat die die straten verbindt, wordt opengebroken, even maar. Er komt een gat, niet al te groot, en als dat gat er is, arriveert er een busje met mannen in oranje hesjes. Een van hen heeft de leiding. Die kijkt in het gat, maakt een opmerking over wat hij ziet, en een van de andere mannen noteert die. Doet denken aan de heerser van Noord-Korea. Die heeft altijd hoge militairen in zijn kielzog die in kleine opschrijfboekjes ijverig opschrijven wat hij zegt. 
Goed, busje vertrekt, gat wordt dichtgemaakt. Alles gebeurt tamelijk snel. De gang van zaken maakt me nieuwsgierig, maar tot nu kwam ik er niet toe er vragen over te stellen.
Gisterochtend was de straat die de onze en de overkant verbindt weer eens aan de beurt. Een kant was nog maar voor verkeer beschikbaar en rond acht uur in de ochtend is dat lastig. Uit de tijd waarin ik voor mijn rijbewijs studeerde, herinner ik me een voorrangsregel, maar hoe die werkt, weet ik niet meer. En ik ben niet de enige. Automobilisten willen de ene kant op of de andere en ze willen dat allemaal tegelijkertijd. Van een harmonieuze verkeerssituatie is allerminst sprake.
Ineens staat alles vast. We weten wat er dan gebeurt: een van de automobilisten begint nijdig te claxonneren, een zinloos geluid, alleen maar een dierlijke uiting dat hij er is. Een andere automobilist doet hetzelfde. Even later bestaat dat kleine, benauwde en benauwende universum alleen nog maar uit woedend getoeter. Ik vind dat grappig, ook zielig, maar vooral grappig. Dan stapt er iemand uit en die begint te schreeuwen.
Doet me sterk denken aan het 'Remkes-beraad’ van morgen.