Vasthouden

`Nee Boris, dat is niet de bedoeling!’
Halverwege de jaren 90, Boris is de naam van een hond die is komen logeren, want zijn baasjes zijn in een ver buitenland. Een vrolijke, forse boxer. Wanneer ik met hem in het park wandel en hij de vijver ziet, breekt de hond in hem voluit los: de riem rukt hij uit mijn hand, hij stormt naar voren en duikt nogal koddig in het stille water. 
En ik sta dan dus aan de waterkant te roepen: `Nee Boris, dat is niet de bedoeling.’
Een vrouwenstem naast me: `Dat doe je niet goed.’
Ze heeft een pet op, een sjaal om haar mond en kin en haar ogen gaan schuil achter een grote zonnebril. 
`Je moet niet roepen dat het niet de bedoeling is. Dat begrijpt een hond niet. Riep je Boris? Ja, Boris KOM HIER! NU! KOM HIER.’
Haar volume is intimiderend. Vindt Boris ook. Hij haast zich naar de kant, ze trekt hem aan zijn riem uit het water en geeft die riem dan aan mij: `Gewoon goed vasthouden.’ Ze heeft nu een lach in haar stem, we raken aan de praat en gaan op de bank tegenover de vijver zitten. Ze doet sjaal, zonnebril en pet af en ik zeg: `Ik geloof dat ik je moet kennen, maar weet niet waarvan.’
Ze zegt dat ze Guusje heet en dat ik haar misschien ken uit Goede Tijden Slechte Tijden of van het lied Ademnood van Linda, Roos & Jessica, dat zij Roos is. Ik ben niet enorm op de hoogte.
We raken vaag bevriend, treffen elkaar zo nu en dan in het buurtcafé om over schrijven te praten, want dat wil ze graag. Deed ze ook, liever dan acteren en zingen, maar niet lang, want ze ging erg jong dood.
Ik denk weer aan haar, nu ik lees dat Babette van Veen en Katja Schuurman een reünie willen van Linda, Roos en Jessica. Alles kan natuurlijk, maar soms lijkt dat alleen maar zo.