Veel

Ik ben alles. Dat zeg ik niet, zou het niet durven, maar dat is het thema van de 88ste Boekenweek die morgen begint: Ik ben alles.
Ik heb nooit van mezelf gedacht dat ik alles ben, maar sta wel mijn meest zondagse overhemd te strijken, want vanavond ga ik naar het Boekenbal, waar ik nog nooit gedanst heb, vanavond ook niet. Ik ben me niet van al mijn beperkingen bewust, maar van sommige wel. Aan iemand van de uitgeverij van mijn boeken heb ik gevraagd me te waarschuwen wanneer ik ineens toch aan het dansen sla, want daar krijg ik later spijt van. En mijn danspartner ook, dat weet ik zeker.
Ik ben alles. Woorden die je niet meteen met rust laten. Ik vind alles heel veel. Als ik iemand tegenkom die meteen vraagt `Alles goed?’ (veel mensen doen dat gewoon!) denk ik altijd: alles, nou ja, alles, veel wel, maar niet alles, nee. Maar dat zeg je niet, want dat klinkt zo parmantig. Het is een vraag waar je niet te gevat op moet antwoorden. Dus ik zeg: `Ja, hoor.’ 
Over het thema `Ik ben alles’ heb ik nagedacht en ik snap, vermoed ik, wat de bedoeling is: het is goed dat we boven alles wat ons verschilt komen te staan. Of zoiets. Misschien sla ik de plank mis, maar ik denk dat het daarover gaat.
Ik weet donders goed dat je ervan doordrongen moet zijn dat je alles bent wat je in je leven was: het kind, het kind dat ouder werd, de puber, de zoon van ouders die er later niet meer waren, de ambitieuze jonge man die dacht alles te gaan maken, de man die ouder werd en eraan moest wennen dat niet alles kon, de minnaar, de twijfelaar, de partner, de man in de winter van zijn leven, ja, je bent veel, oké alles. En wat heb je gedaan met alle mensen die je bent? Wat heb je van ze geleerd? Nou?