Veilig

 Voor geen goud zou ik erheen willen, maar de Grand Prix van dit weekend vind ik wel fascinerend, vooral omdat het zo’n bizarre gebeurtenis is. Je wilt erbij zijn om daarna te kunnen zeggen dat je erbij bent geweest en dat het te gek was.
Als je wilt begrijpen wat zich tijdens de race voltrekt, kun je beter thuis naar de televisie kijken. Op de tribune zie je die pittige auto’s voorbij scheuren en het lawaai ervan kan als muziek in je oren klinken, maar een beeld van de wedstrijd blijft vaag. Gaat het ook niet om.
Je schreeuwt, juicht, drinkt, voelt je tot op het bot verbonden met iedereen om je heen en vergeet het leven waarnaar je straks terug moet keren.
Uitlaatklep. Dat is het ook. Ik herinner me van vorig jaar of het jaar daarvoor het onvermijdelijke fenomeen Gordon. Hij huilde en zei, licht gemarineerd, van alles waarvan niets te volgen was. Veelzeggende momenten.
Er is ook iets nieuws: een steunpunt voor lastiggevallen vrouwen. Steunpunt is misschien iets meer dan een meldpunt. Veel bezoekers van het festijn knijpen vrouwen graag in borsten en billen of gooien bier naar ze toe. Of het steunpunt er veel aan kan doen, is niet helemaal helder, maar het formuleren van een probleem of klacht kan al opluchten.
Ik las een gesprekje met een woordvoerder van de Dutch Grand Prix. Die was licht geïrriteerd over de belangstelling van media voor het steunpunt. Hij zegt dat je ook bij het steunpunt terecht kunt als je geen vrouw bent: “Iedereen moet zich veilig voelen. Het is ook voor mannen, kinderen en gehandicapten. Want gehandicapten worden ook uitgescholden, bij wijze van spreken.”
Wat hij met bij wijze van spreken bedoelt, begrijp ik niet precies. Maar duidelijk is: sfeertje.