Ventilatieschachten

Wie Dikkie Dik is, weet ik. Ja nou! Tijdens zeer jeugdig familiebezoek speelt deze rode kater een prominente rol: met volle aandacht de boeken bekijken waarin zijn avonturen getekend zijn, kleine verhaaltjes met een behapbare thematiek. 
In de begintijd van mijn leven moeten er ook boeken zijn geweest die me wegwijs maakten in mijn piepkleine wereld, maar daarvan herinner ik me er geen. Ja, Flipje uit Tiel, maar toen was ik al een jaar of vier. Mijn vader las de verhaaltjes voor, ik keek naar de plaatjes.
Het meisje Kes wordt over drie maanden drie, ze is een graag geziene gast hier in huis. Soms staat ze in de deuropening van mijn werkkamer en zegt dan: “Zou opa tijd hebben voor een filmpje?” Ze spreekt in zinnen die meestal goed in elkaar zitten.
Voor het filmpje neemt ze plaats op mijn schoot en ik zoek op youtube naar Peppa Big, een van de hoofdpersonen in een grappig varkensgezin, vrij simpel vormgegeven tekenfilmpjes. Ze moet vaak lachen en dan draait ze zich naar me om, want ze wil zien of ik ook lach. Een gedeelde lach versterkt onze saamhorigheid.
Terug naar Dikkie Dik. Ik lees dat er nu een film is: Dikkie Dik en de verdwenen knuffel. Daarin gaat Dikkie Dik met zijn vriend Poes Muis op zoek naar de knuffel die Beer heet. Lijkt me een rustgevende film.
Gisteren vroeg ik me in huiselijke kring af of ik naar de nieuwe Alien-film moest gaan. Ik pakte er een aantekening bij die ik had gemaakt tijdens het lezen van recensies: Xenomorfen met zwavelzuurbloed die een van slijm druipende baarmoederkorf bouwen, achtervolgingen in duistere ventilatieschachten, de bek van het monster die telkens langzaam opengaat.
“Dikkie Dik!” riep mijn omgeving eensgezind. Hoop dat Kes mee wil!