Ventilator

Zaterdag moest ik op een UIT-markt zijn. Er waren er veel afgelopen weekend, misschien komend weekend ook. Ik schrijf `moest’ omdat ik er niet vrijwillig naartoe ga. Het culturele aanbod voor de komende tien maanden wordt er geëtaleerd en zoiets confronteert je alleen maar met tijdgebrek. Ik wil heel veel, maar kom er niet toe. In een theaterzaaltje moest ik samen met zangeres Beatrice van der Poel laten zien en horen waarmee we de twee laatste maanden van het jaar door het land trekken.
Het regende onbarmhartig. Net alsof de regen iets moest inhalen, ja, of de buien recht op ons hadden. Ik praat er verder niet over, want ik houd er niet van dingen over het weer te zeggen. Volgens mij is het goed voor ons karakter als we dat allemaal niet doen. Het weer is er, klaar.
Kleinigheidje: ik was op de fiets gekomen en had een doorweekte broek, een lichtblauwe, het was dus goed te zien. Kon ik daarmee op een podium gaan zitten? Waarom niet? Je straalt solidariteit uit, want iedereen wordt immers nat. 
Ik hing mijn regenjas op in een kleedkamer, de enige handeling die ik die kleedkamer te doen had. En daar stond een reusachtige ventilator. Op een feest had ik ooit eens mijn broek droog geföhnd, op de badkamer, met een apparaat dat ervoor zorgde dat de stoppen doorsloegen. Met een reusachtige ventilator zou zoiets vast niet gebeuren.
Even later liet ik mijn broek wapperen in de kunstmatige wind. En ik dacht twee dingen. Ding één was wat ik vaker heb in soortgelijke situaties: ik hoop dat ik het niet begeef nu, dus dat mijn laatste handeling in het leven was met een natte broek voor een ventilator staan. En ding twee was, nauwelijks verrassend: ja, de zomer is nu echt voorbij.