Verbetering

Duidelijk is dat je wanneer je in balans bent, beter met jezelf uit de voeten kunt dan wanneer je emotioneel uit elkaar spat. Ik zit een artikel over huilen te lezen. Hoe komt het dat we huilen wanneer we bijvoorbeeld buitengewoon blij zijn, echt overweldigd zijn door blijdschap, bedoel ik dus? Onze geest regelt dat. Door te huilen kalmeren we onszelf. Wist ik niet, maar het is onderzocht. Ik huil niet heel erg vaak, dus vanwege omstandigheden die hier aan de orde zijn, maar als ik het wel doe, heb ik nooit het gevoel dat ik mezelf kalmeer. Vind het niet onaangenaam, moet ik zeggen. Alsof alles even verzacht wordt. Er valt verder geen peil op te trekken. Laatst moest ik iemand afhalen op Schiphol en dan zie je mensen elkaar in de armen vallen, een weerzien waarnaar lang is uitgekeken. Ik ken die mensen niet, maar toch voel ik soms tranen. Er verandert iets in me, merk ik, zonder dat ik kan zeggen wat, maar het is wel een verbetering. In het artikel staat ook het voorbeeld van mensen die elkaar het ja-woord geven. Houden we het dikwijls ook niet droog. Daar heb ik minder last van, maar dat komt doordat ik onmiddellijk door een toekomst ga dwalen met alle mooie en nare verrassingen die zich daarin kunnen voordoen. En dan denk ik ook na over de betekenis van dat ja-woord. Daarom kom ik niet aan tranen toe. Maar als het wel het geval is, kijk ik naar degene die naast me staat of zit. Die heeft ook natte ogen. We halen verontschuldigend de schouders op. Heeft ook een zekere schoonheid, dat verontschuldigen.