Verdampt

Als ik vraag of me iets uitgelegd kan worden, probeer ik goed te luisteren, want ik stel de vraag niet voor niets. Tijdens de uitleg kan ik wel denken: heb ik hier wat aan, ga ik dit allemaal onthouden, vind ik de gang van zaken redelijk? Zodra dat soort gedachten me bezighouden, dringt de uitleg matig tot me door. Na afloop knik ik mijmerend, terwijl ik mijn best doe dankbaar te glimlachen, terwijl ik heus wel besef dat ik een afwezige indruk maak.
“Is het allemaal wel duidelijk?”
“Ja nou!” zeg ik dan, ook omdat ik het meestal moeilijk van me verdraag als iemand iets twee keer aan me moet uitleggen. Beetje domme trots is dat.
Ik bestel een kaartje voor een toneelvoorstelling. Moet online. Soms kan ik lichte heimwee voelen naar een rij voor de kassa van het theater. Vol verwachting klopten ons harten. Je had zin om met de mensen voor en achter je te praten over wat ons dadelijk allemaal ging overkomen.
Oké online. Je kunt dan niet alleen maar de titel van voorstelling doorgeven en de datum waarop je die wilt bijwonen. Nee, je moet inloggen of een account aanmaken. Vanwege irritatie doe ik dat haast nooit met volle aandacht, waardoor er iets fout gaat.
Mij is uitgelegd waarom het zo moet, maar die uitleg is in mijn geheugen kwalijk verdampt.
Bellen naar het theater. Na een minuut of 20 mag ik zeggen waarom. Aan de vrouw met wie ik spreek, is te horen dat ze nauwelijks geduld met me heeft.
Maar ze regelt toch een kaartje: “Ik stuur u een mail waarin uw reservering bevestigd wordt. Er komen nog 3,50 transactiekosten bij.”
Maakt me niet uit, maar ik blijf het vreemd vinden dat je bij de bakker of bloemist nooit transactiekosten hoeft te betalen. Is me uitgelegd hoezo, maar ja.