Verdriet

Sparen geeft rust maar levert weinig op. Dat bedenk ik niet zelf. Ik zag het gisteren in deze krant staan, boven een artikel dat ik niet las, omdat ik nooit zin heb me in sparen te verdiepen. Jeugdtraumaatje.
De woorden bleven wel in mijn hoofd zitten en ik probeerde me iets bij die rust voor te stellen, wat niet lukte. Ik heb wel wat gespaard, `voor later’, en als ik dat bedrag zie, word ik niet door rust bevangen. Integendeel, ik ben blij dat het nog lang niet later is, want ik heb veel te veel te doen. 
Weet nog wanneer ik voor het eerst het woord `spaarpot’ hoorde, een vrij vreugdeloos moment. Het was op mijn zesde verjaardag: een tante gaf me een rijksdaalder (bijna vergeten woord) en voordat ik kon beseffen wat ik daar allemaal mee kon doen, zei ze: “Voor in je spaarpot, knul.”
Die had ik helemaal niet!
Mijn moeder zei: “Ja, daar wordt het onderhand tijd voor.”
Van dat soort mededelingen hield ik niet. Als iemand zei dat het onderhand ergens tijd voor werd, begon het leven meteen zwaarder te worden.
De volgende dag kwam de spaarpot in huis. Die zag eruit als een boekje en was eigendom van de bank. Alleen daar kon het geopend worden. 
Van die bank was een klein bijkantoor bij ons in de buurt. Daar gingen mijn moeder en ik zo nu en dan heen om de spaarpot leeg te maken en het geld bij te schrijven in het spaarbankboekje dat er hetzelfde uitzag als de spaarpot, maar dan van papier en dunner. De notitie werd gemaakt door een doodsbleke, enorm zwetende man met dorre ogen. Het was sterk aan hem te merken dat hij kinderen haatte. Het kleine bedrag noteerde hij met een vulpen, langzaam en secuur. 
De gang van zaken veroorzaakte een vreemd verdriet waarover ik niet kon praten.