Verdwijnen

Mijn vader had een broer die een man de wereld was. En niet zo’n beetje ook. Hij was overal op die wereld geweest, reisde nog steeds rusteloos en zat vol stralende verhalen. Er waren ook veel vrouwen en dat waren andere vrouwen dan die ik uit mijn omgeving kende. Ook van de wereld, zal ik maar zeggen.
Uit de mond van die oom hoorde ik ook voor het eerst het woord `pitspoes’. Het was begin jaren zestig, mijn vader en hij stonden gebogen over de sportpagina van de krant. Ze keken naar een foto van een raceauto. Naast die auto stond een prachtige, jonge vrouw met kleren aan voor mooi weer, terwijl het geen mooi weer was. Ze lachte prachtig.
“Ah, daar hebben we Emmaatje,” zei mijn oom, terwijl hij naar de vrouw op de foto wees. Ik keek naar haar en het was alsof er even iets in mijn leven veranderde, ook omdat mijn oom haar Emmaatje noemde en hij haar dus kende, waardoor het zeker was dat ze ook echt bestond. En toen gebruikte hij het woord `pitspoes’ en dat klonk helemaal niet minderwaardig of klef. Met terugwerkende kracht mag je zoiets misschien niet meer zeggen, maar het was een andere tijd. Waarschijnlijk is het fout, maar ik vind pitspoes wel een sympathiek woord. Er zit iets dynamisch en ook geheimzinnigs in. En aantrekkelijks natuurlijk.
Ik ben geen man van de wereld, maar in mijn studietijd kende ik een pitspoes. Ze studeerde medicijnen en werd later huisarts in een groeigemeente. Pas gepensioneerd. Ik belde haar op. Ja, ze vond het ook een leuk woord. “We stonden daar toch maar!”
Ze gaan verdwijnen uit de Formule 1-wereld, lees ik. Niet meer van deze tijd. Stroken niet meer met de normen, enzovoort. Snap het. En als je goed nadenkt over deze tijd, knik je ook braaf.