Veren

De jaren twintig zijn begonnen. Gisteren tellen we niet mee, een loze, vergeetbare dag, nee, vandaag. 
In de jaren twintig van de vorige eeuw werden mijn ouders geboren. Ze leven niet meer, maar toen begon het allemaal voor ze. De tijd van hun leven was nogal wat. In de oorlog waren ze jong en daarna werd alles nieuwer dan iedereen voor mogelijk had gehouden.
In de jaren twintig werd er toen overal gedanst, door mensen die daar de tijd voor hadden. Ik denk daaraan, omdat ik veel foto’s en plaatjes ken van dansende mensen. Aan de feestkleren van vrouwen zaten vaak veren vast, misschien om aan te geven dat het lichte jaren waren, dat ze zo konden opstijgen om over de wereld te vliegen en ergens anders te gaan dansen. Ik hoor de muziek, ik ruik de feesten, ik zie de zorgeloze bewegingen. Het leven als musical.
Onze jaren twintig zullen anders zijn. Waar kan ik me op verheugen? Ja, in mijn eigen leven zijn er genoeg momenten, dat weet ik nu al, maar ik bedoel in de wereld om mijn kleine leven heen. Ik bedoel vreugde waaraan we allemaal meedoen, van die triomferende vreugde.
Deze eeuw heb ik nog niet gedanst. Nu ben ik geen danstype, maar in de eerste helft van mijn leven kon ik er vaak niet onderuit, want “Doe toch gezellig mee!” En dan probeerde ik een reden te bedenken waarom ik niet gezellig mee zou doen, behalve mezelf als dansend persoon, en die was er niet. 
Het is trouwens niet helemaal waar dat ik niet dans. Soms achter mijn bureau. Bij een zeer vrolijk stemmend bericht. Ga ik even staan en vertoon ik blije dynamiek. Zeer ongezien.
Dat soort dansjes gun ik iedereen en het wordt natuurlijk helemaal mooi als we die wel van elkaar zien. De jaren twintig! Gelukkig nieuwjaar.