Verfijning

Soms verzeil ik in een aangelegenheid waarvoor subsidie moet komen. Altijd iets in de kunstsfeer. Maar als het woord `subsidie’ valt, deins ik terug. Goed dat het bestaat, maar ik wil me er niet mee bemoeien, dus alsjeblieft niet aanvragen, niet omdat ik die niet wil, maar ik heb een sterke angst voor formulieren, want ben al na een paar zinnen de weg kwijt. En dat geldt zeker voor formulieren waarmee je subsidie aan moet vragen.
Naast me ligt een uitgeknipt krantenbericht waarop ik een vraagteken heb gezet. Het gaat over iets wat ik tot voor kort niet kende: de Veloplu. Dat is een paraplu die je op je fiets monteert. Voor die paraplu kun je subsidie krijgen. Maar als ik het goed begrijp geldt het alleen voor een elektrische fiets die je bovendien zakelijk gebruikt, dus voor je werk. 
Ik heb geen elektrische fiets, maar bijna iedere afstand die ik fietsend afleg, heeft met mijn werk te maken. Ga ik nu niet uitleggen, het is gewoon zo. De subsidieaanvraag zal een karwei zijn dat mijn humeur voor weken onderuit haalt.
Die subsidie is duurzaamheidsubsidie, waarschijnlijk omdat je door de Veloplu langer met de fiets kunt doen. Een Veloplu kost 139 euro. Ik heb nog geen elektrische fiets met een Veloplu gezien, ook niet op een niet-elektrische fiets.
Ik houd vaak een opengeslagen paraplu vast als het regent en ik op de fiets zit. Ik leef al best lang en ben ervaringsdeskundige, maar nog nóóit ging het goed. Altijd klapte de paraplu uit de paraplustand of waaide uit mijn handen (en dan dus afstappen en er achteraan).
Overkomt dat een Veloplu niet? Ik voel dat we de zomerse komkommertijd naderen. Ook dat het hier om een uitvinding gaat die om verfijning vraagt. En pas dan subsidie!