Verfrissend

Iedereen kijkt naar me: er zullen weinig mensen zijn die dat schurende gevoel niet kennen. Het is ook de titel van een boek van Melissa Dahl, een boek over schaamte. Er staat veel belangrijks in en het allerbelangrijkste is dat schaamte zin heeft. Het hoort bij je ontwikkeling. En dit leidt naar wat nog belangrijker is dan het allerbelangrijkste: dat je moet leren om jezelf te lachen, dat humor alles lichter maakt. 
Ik heb me dikwijls geschaamd, vooral om wie ik was, in zijn naakte algemeenheid, om zo’n beetje alles. In mijn puberteit werd ik erdoor overmeesterd en het heeft me daarna zeker een jaar of tien gekost om me ervan los te maken. 
Ik weet niet op welk moment het gebeurde, maar ineens was er het gevoel of de zekerheid dat het me niet meer zo kon schelen wat anderen van me dachten. Misschien is dat ouder worden. Ik zeg `misschien’ want ik heb er nauwelijks verstand van. Ik heb van weinig verstand. Dat is een inzicht dat ik belangrijk ben gaan leren vinden. Dat helpt ook om je minder te schamen: dat je kunt toegeven dat je iets echt niet weet. 
En ja, humor. Vraag niet hoe, maar ik heb het vermogen ontwikkeld van een afstandje naar mezelf te kijken. En dan roep ik vaak zacht: houd op alsjeblieft. Of lach ik om mezelf. Om iets of iemand lachen is iets anders dan uitlachen. Uitlachen vind ik niks. Kan best ook met humor te maken hebben, maar op wrede humor heb ik het niet zo. 
Als ik op een feestje dans, is dat een beschamend tafereel. Maar gelukkig zag ik dat zelf op een avond en door wat ik zag, kon ik voluit besluiten dat maar nooit meer te doen. Je kunt ook zeggen dat het winst is dat je het juist wel doet. Geloof me, schaamte is een verfrissend gespreksonderwerp.