Vergeten

Toen de president van Oekraïne buitenlanders opriep met zijn land mee te vechten, sprak hij van een `vreemdelingenlegioen’. Al vroeg in mijn leven was dat een magisch woord. Soms hoorde je dat iemand zich daarbij aansloot. Eerst naar Marseille en daarna naar een fort in een woestijn in het hete noorden van Afrika. Daar werd je meedogenloos opgeleid om de rest van je gezonde leven naar brandhaarden in de wereld te gaan. Je keerde nooit meer terug naar het leven dat je daarvoor had geleid. Dat bestond niet meer. 
Bij ons in de straat, de Graafseweg in Nijmegen, woonde ook een man die ineens weg was. Je zag hem bijna nooit, maar mijn moeder wist toch zeker te weten dat hij `apart’ was. Die typering sprak ze niet vaak uit, alleen wanneer het een raadselachtig iemand betrof. Voorts zei ze dat er `iets met een vrouw’ speelde. Ik spreek nu over de late jaren vijftig en als er dan `iets met een vrouw’ speelde, ging het over een uiterst geheimzinnige kwestie waarvoor verder geen woorden waren, behalve dus `iets’.  
Natuurlijk vertoonde hij zich weleens in de buitenlucht, bijvoorbeeld om boodschappen te doen. Hij ging geheel in het zwart gekleed en had altijd een zonnebril op, ook als de zon niet scheen. Hij was net te oud om `nozem’ te zijn.
Toen hij een tijdje niet meer was gesignaleerd, zei een buurman dat hij naar het Vreemdelingenlegioen was gegaan om, en er volgde iets waarover ik een paar dagen nadacht, `te vergeten wie hij was en een nieuw leven te beginnen’. Van dat eerste begreep ik niets, maar dat je een nieuw leven kon beginnen vond ik best aantrekkelijk. Op dat moment had ik er geen behoefte aan, zes jaar jong, maar het was een prikkelende zekerheid. Nog steeds trouwens.