Verhaaltje

Nog 21 nachtjes slapen. Ik kwam er niet toe het zelf te berekenen, maar zag het in een advertentie van Albert Heijn, 21 kalenderblaadjes te beginnen met vandaag. Op dat kalenderblaadje is een boot te zien met daarop Sinterklaas en het paard. 
Zo werd het ook tegen mij gezegd, hoeveel nachtjes slapen het was, uiteraard toen ik nog geloofde dat Sinterklaas bestond en ook alles wat hij vertegenwoordigde. Op een schraal moment was dat over. Weet niet meer wie die onthutsende waarheid onthulde, een onthulling waartegen ik me lang verzette. Misschien was het wel de eerste keer in mijn leven dat er iets voorbij was. Ik hoorde het mijn moeder tegen mijn zusjes zeggen die jonger waren dan ik: “Nog 21 nachtjes slapen.” Mijn zusjes kregen er meteen rode wangen van. En doordat zij geloofden dat Sinterklaas bestond, geloofde ik dat op mijn manier graag met hen mee, niet alleen omdat ik net moest doen of het waar was.
Ik bleef geloven in wat het toen voor me betekende, ook omdat het kind in mij nog lang niet voorgoed vertrokken is. Zo stond ik de afgelopen jaren ook langs de kant van de weg tijdens de intocht in mijn woonplaats, vorig jaar met op mijn schouders een jongetje dat bang geloofde in alles wat hem daar overkwam. Ik was dat jongetje ook, alleen niet zo bang. 
Vandaag komt Sinterklaas aan in Zwalk, een dorp dat niet bestaat. Ik begreep dat die aankomst al eerder is opgenomen, want stel dat er vandaag een felle herfststorm over het land zou razen, dat zou dan niet zo mooi zijn. Sinterklaas wordt ontvangen door een burgemeester die geen echte burgemeester is. En er staan geen honderden kinderen te zingen. 
Een grote gebeurtenis is een slap verhaaltje over die gebeurtenis geworden.