Verlangen

Het is de late zomer van 1965, nog een paar maanden en ik word 13 jaar. Halverwege september, ik zit een paar weken op de middelbare school. Vaag heb ik het gevoel dat het echte leven is begonnen, maar ik was toen al iemand die romantisch overdreef zonder erg in te hebben. Bij dat echte leven hoort ook een meisje dat ik al vaak op de tennisclub heb gezien. Soms kijk ik met ingehouden adem naar haar en als ik dat te lang doe, raak ik zo in de war dat ik een beetje vergeet waar ik ben.
Hoe ik bij haar thuis verzeild ben geraakt, geen idee. Waarschijnlijk moest ik iets afgeven of ophalen. Een groot huis aan de rand van de stad, met een tuin eromheen die bij de zomer hoort. Als ik op haar kamer ben –  ging blijkbaar zomaar – is het, ja wat? Laat ik zeggen: even schrikken. Overal, maar dan ook echt overal hangen foto’s van Paul McCartney, zelfs een levensgrote, op de deur. Op de spiegel boven haar wastafel is een hart getekend met lippenstift, met zijn en haar naam erbij. Haar kleine platenspeler laat Yesterday horen. Van bijna alles wat de Beatles maken, krijg ik een perfect humeur, maar dit door Paul McCartney  gezongen nummer vind ik irritant braaf, vooral  door de violen, maar dat houd ik voor me. Ook weet ik zeker dat het handig is als ik iets over Paul McCartney opmerk, maar er schiet me niets te binnen. Ik spreek alleen zijn naam uit terwijl ik gespannen om me heen kijk.
Zij zegt: `Ja Paul.’ In haar stem kreunt zacht een zucht vol ongekend verlangen.
Ik voel dat ik nog een lange weg te gaan heb.
Paul McCartney treedt morgen op op Pinkpop. Over precies een week wordt hij 74. Ik wist toen nog niet dat hij met zijn vrienden de vorige eeuw zou veranderen.