Verlies

Van bijna niets weet ik wat het kost. Niet omdat het me niet interesseert of dat het me niets uitmaakt, maar ik heb geen geheugen voor geld. Soms gaat het in gesprekken over de financiële huishouding in het algemeen en dan praat iedereen zorgelijk. Ik voel dat het een belangrijk onderwerp is, maar toch verveel ik me een beetje en dan zeg ik dat het toch wel meevalt, zonder dat ik weet wat er precies meevalt. Dat hebben de anderen ook wel in de gaten en dan zegt er iemand: `Jij weet niet eens wat een brood kost.’ Die woorden treffen me als een draai om de oren. Maar het is wel waar. Een paar keer per week koop ik een brood, maar geen idee wat ik daarvoor betaal, terwijl ik dat wel doe. Ik heb bijvoorbeeld niet in de gaten gehad dat de prijs van een postzegel in vier jaar tijd twintig cent gestegen is. En binnenkort wordt dat bedrag weer verhoogd, met vier cent, geloof ik. Dat is omdat PostNL minder verlies wil lijden. Ik vind dat ze de postzegel met rust moeten laten. In december stimuleert PostNL ons als een gek kaarten naar elkaar te sturen, kaarten die dan vaak pas in januari worden bezorgd. Maar het sturen van brieven wordt gedurende de rest van het jaar nogal ontmoedigd. Alsof brieven ons niet meer mogen interesseren. Op maandag wordt er al niets meer bezorgd. Binnenkort wel op zondag. Geen brieven, maar pakjes, want daar zijn we enorm van gaan houden, van pakjes bestellen. Misschien schrijven we daarom geen brieven meer. Omdat we te druk zijn met pakjes. Het is allemaal psychisch, zoals dat heet.