Verlosser

Al een paar keer zag ik een film waarin acteurs (m/v/x) digitaal jonger waren gemaakt. Het valt enorm op dat het is gebeurd. Ik bedoel: je denkt niet dat je beelden van lang geleden ziet toen de acteur nog fris en fruitig was, nee, je vraagt je vooral af wat een digitale verjonging met iemand doet. En je constateert dat het niet echt werkt. De techniek moet nog verfijnd worden, wat binnen afzienbare tijd vast het geval is.
Ik kom erop nu ik lees dat regisseur Dick Maas een vervolg aan het schrijven op zijn film Amsterdamned uit 1988. Die zag ik destijds en ik vond het zeer aangenaam amusement, spannend en ook humoristisch. Dick Maas kan dat. Het is geen film die veel aan je toevoegt of een nieuwe visie op het leven losmaakt, maar dat hoeft niet altijd.
Huub Stapel speelde de hoofdrol, stoer en losjes, en in het vervolg doet hij weer mee. In sommige scènes zal hij digitaal jonger worden gemaakt. Ik spreek Huub Stapel weleens en mij lijkt een jongere versie niet echt nodig, maar ik ben niet subjectief en denk op volle kracht dat ik zelf ook geen oud hoofd heb, terwijl ik heus wel weet dat dit wél zo is. Maar wat gééft het?
We moeten er niet zo moeilijk over doen.
Hoewel: soms ga ik in gedachten terug naar een ver verleden, naar momenten die beschamend waren door wangedrag, bijvoorbeeld een feest waarop ik op tafel ben gaan staan en daar riep dat ik de verlosser was. Had net een flesje wijn te veel op. Moet een ongemakkelijk tafereel zijn geweest. Ik stel me voor dat ik me in een filmpje digitaal laat verjongen en dat dan naar de gastvrouw van destijds stuur: `Mijn diepe excuses voor gisteren.’
Kan interessante verwarring veroorzaken. Maar goed komt het natuurlijk nooit meer.