Verpakt

Toen vrijdagavond het Olympisch vuur ein-de-lijk brandde, kón ik niet meer, bekaf van té veel ceremonieel exhibitionisme. Waarom ik dan toch keek? Ik houd ervan de sporters te zien die van overal zijn gekomen om het allerbeste uit zichzelf te halen. In Parijs zwaaiden ze ons toe vanaf bootjes, allemaal in de ban van een grote droom. Kleine delegaties van kleine eilanden in de Stille Oceaan kunnen me werkelijk ontroeren. En natuurlijk zit ik ook chauvinistisch te zwaaien naar ons land, net als onze koning, vanwege de regen in doorzichtig plastic verpakt, en onze vrolijke vorstin, onverpakt. 
Maar voor de rest, wat duurde het láng. En dat de Olympische vlag ondersteboven aan het wapperen sloeg, vind ik dan een opbeurend detail. Vier zorgvuldige geselecteerde functionarissen in zondagse uniformen, maanden geoefend en dan toch de fout in. 
De Nederlandse verslaggeving was voortdurend enthousiast. Lang geleden dat ik op één avond zo vaak het woord `schitterend’ heb gehoord.
Na afloop besloot ik maar een paar Olympische dagen over te slaan, wat natuurlijk onzin was. Zaterdagochtend lag ik in bed al vroeg naar het roeien te kijken. Het regende zeurderig, wat natuurlijk jammer voor de roeiers is, maar als je nog in bed ligt, heeft dat beslist toegevoegde waarde.
Bovendien zat er naast de verslaggever een deskundige, uiteraard een ex-roeier, die fijne details paraat had, zoals over een roeier die niet zo goed kan roeien en dus niets te verliezen had en `er daarom gewoon voor gaat’. Zo moet het in het leven, dacht ik meteen. 
Ik kreeg ook zin in de komende weken. Ik kijk natuurlijk voor de winnaars, maar ook sporters die dat nooit zullen worden, hebben mijn enorme belangstelling.