Verrassing

Het onweer begon hier gisteren rond kwart voor zeven in de ochtend. Het KNMI had het zondag verwacht en er code geel aan gehangen. Het valt me het laatste jaar op dat wanneer er een code over het weer wordt afgegeven, dat alleen maar een theoretische spanning veroorzaakt. Er gebeurt verder niets. Je bereidt je vaag voor op omstandigheden die later niet aan de orde blijken. Je gaat bijvoorbeeld niet de deur uit, wat je wel van plan was. Je doet iets in huis wat je niet had gedaan wanneer er geen code was geweest. Dat heeft iets aangenaams.
Dan komt er een nieuwe dag, je hebt geslapen, dus niets over een code gehoord, en rond kwart voor zeven word je wakker van een pittige donderslag. Voor mij is dat een fijne verrassing, ik houd zéér van onweer, het kan me lang genoeg duren, het kan me niet krachtig genoeg zijn, ook als ik er middenin zit, zoals dat heet. Natuurlijk ga ik niet onder een boom staan schuilen, maar er is altijd wel een droog plekje te vinden, en zo niet, ook niet erg.
Het onweer dat je vanuit bed beleeft, is vaak van topkwaliteit. Gisterochtend kwam er snel na de eerste donderslag een bliksemschicht die de slaapkamer kermisachtig verlichtte, gevolgd door regen die met bakken uit de hemel viel, het moment om gordijnen en ramen te openen. Je moet onweer goed kunnen ruiken. En de wind voelen die de warmte van de laatste dagen wegblaast. Er komt nieuwe warmte voor in de plaats, maar dat speelt op dat moment geen rol. Ook naar het onweer kijken, naar de onrust in de hemel, de kleur van de wolken, naar hoe veel zich verzet tegen het natuurgeweld.
Als kind vond ik er niets beangstigends aan, integendeel, in huis voelde ik diepe veiligheid. Dat kind ben ik nog.