Verrekijker

Graag luister ik op zondagochtend naar het radioprogramma Vroege vogels. Het is vooral het onderdeel waarin luisteraars telefonisch een bevinding doorgeven, bijvoorbeeld: “Bij de sloot achter het huis zag ik zojuist…” Dan komt de naam van een vogel die ik vaag ken, ik heb er helaas geen verstand van. Altijd kun je horen dat de beller buiten staat, in de vrije natuur. Soms wordt er nog iets aan de vogel toegevoegd: “Hij is vroeg dit jaar.” Behalve dat deze informatie prima past bij de titel van het programma, vind ik het ook prettig te weten, zonder dat ik kan zeggen waarom, wat in dit geval ook niet hoeft.
Pas verscheen er een boek van Debby Doodeman dat Vogelaars (nooit) uitgevogeld heet. Daarin wordt afgerekend met de gedachte dat vogelaars oude mannen met baarden zijn, met groene kaplaarzen aan, verrekijker om de nek. Ik ben zelf geen vogelaar, maar ken er wel een paar. Geen van hen heeft een baard. Ze zijn ook niet allemaal oud, integendeel. Maar ook al was dat wel zo, baard en oud, wat zou het? 
Maar goed, jong en oud, ook veel vrouwen (28 procent), merendeel mannen zonder baard (60 procent), veel blauwe kleren (23 procent), dus een onderzoek waarbij je je afvraagt of de onderzoeker niet iets beters te doen had. Maar waarschijnlijk moet het allemaal stimulerend zijn. Uitstekend.
Ik lees dat er vaak excursies zijn waaraan grote groepen deelnemen.
Soms overweeg ik ook vogelaar te worden, maar dan in diepe stilte en ver weg van ieder groepsverband. Lijkt me juist zo heilzaam alles in mijn eentje te beleven. Lekker op mijn gemak blij zijn met de aanblik van een baltsende bontbekplevier. En dat niemand later vraagt: “Weet je zeker dat het een bontbekplevier was?”