Verschijnsel

Robots werken niet goed samen met mensen. Dit is geen eigen waarneming, ik lees het. Ze doen wel hun werk in bijvoorbeeld fabrieken, maar ze hebben hun eigen afdeling. Met mensen in de buurt kunnen ze van slag raken als er iets onverwacht gebeurt. Ja, dat is natuurlijk zo: mensen zorgen bijna altijd voor iets onverwachts.
Laat ze dan lekker op hun eigen afdeling, die robots, maar nee, wetenschappers willen mens en robot toch dichter bij elkaar brengen.
Bij het lezen van dat soort berichten, wat ik niet vaak doe trouwens, denk haast automatisch: ik zie het tegen die tijd wel. En dat moet ik niet denken, want ik doe nog lang genoeg mee met het leven om er ook mee te maken te krijgen. Misschien is over tien jaar de hulp in de huishouding hier een robot. Nu is dat Lucy en die is dat al heel lang en weet precies wat ze moet doen, aan die robot moet ik instructies geven.
Ik weet nu al dat me dat onzeker kan maken: vraag ik niet te veel? En: wat vindt de robot van al die troep in huis?
Dat het tussen mij en de robot niets kan worden, wist ik al toen ik als kind de serie Rikkel Nikkel op televisie zag. Ik belde een vriend met de vraag of hij zich robot Rikkel Nikkel herinnerde. Nee, wel Pipo en dappere Dodo. Belde een andere vriend. Ook niet, wel De Duivelsgrot en Okkie Trooy. 
Vreemd. Had ik het soms gedroomd? Ik zocht het op: ja hoor, in 1961 en 1962 op tv. We hadden –onvoorstelbaar- nog geen toestel, ik keek bij buren. Irritant verschijnsel vond ik het, die Rikkel Nikkel. Gold niet voor zijn vrienden Professor IJzerdraedt en de matroos Kees Kraaiennest. Heb ik het niet eens over Admiraal Alfonso en Magister Archibaldus, magische namen uit een wereld die nog steeds de mijne is.