Verschraald

Van vorig jaar ben ik niet zeker, maar het jaar daarvoor had al een keer of wat Sinterklaas gespot. Ik was vooral gebrand op een Sinterklaas met wie iets mis was. Beetje dronken, vallend, verdwaald. Ik weet niet waarom me dat zo bevalt. Misschien is het iets van vroeger, ja, ik hield van falende autoriteiten.
Sinterklaas is nu een dag of tien in het land en ik heb hem alleen nog tijdens de intocht gezien. Misschien moeten we vaststellen dat het feestelijke van deze periode voorgoed is verschraald. Het zal onze eigen schuld zijn. Komt niet alleen door de kwestie rond het gezelschap van Sinterklaas. Ik probeer zuinig om te gaan met het woord `gezellig’, maar het kan best zijn dat we niet meer van dat soort gezelligheid houden. We zoeken iets anders, maar wat? Laatst hoorde ik op de radio iemand zeggen dat de kern van het sinterklaasfeest het geefmoment is. Een lelijk waaiwoord is dat: geefmoment. Het moment is makkelijk naar de zomer te verplaatsen. De eerste barbecue kan daar ook geschikt voor zijn.
Zondag liep ik door mijn geboortestad Nijmegen. Voor veel winkels zag ik adembenemend lelijke kerstboompjes. Of kerstboompjes, nou ja, zoiets. Het leken vooral kerstraketjes met overvloedig náár licht erin. Veel te vroeg, dacht ik. Wacht nou even tot de tweede week van december. Terwijl ik dat dacht, besefte ik dat het misschien niets uitmaakt. Nog niet zo lang geleden heetten de dagen die er nu aan komen de donkere dagen. Die hadden iets innigs wat de rest van het jaar helaas ver te zoeken was. De donkere dagen zijn gewone dagen geworden. Raar zinnetje is dat. Ik wil me er graag van ontdoen, maar dat lukt niet. Misschien moet ik eens een gelukte oliebol eten.