Verschralen

Voor de zomer werden twee presentatoren van een praatprogramma de laan uit gestuurd, omdat hun programma urgentie miste. Ik kan me niet herinneren dat er toen in andere praatprogramma’s veel gepraat is over wat dat nu precies is, urgentie. Terwijl praten over televisie toch het meest urgente onderwerp in televisieprogramma’s is, reden voor mij waarom het niet meer zo urgent is dat het allemaal mee te maken. Mijn urgentie ligt ergens anders. 
Of het daarmee begon, weet ik niet, maar ik heb de indruk dat met het ontslag van de presentatoren het woord `urgent’ vaker gebruikt wordt dan voorheen. Het is een woord dat voor iets belangrijks staat, maar juist daarom moeten we er behoedzaam mee omgaan – niet zuinig, nee, behoedzaam. Anders krijg je hetzelfde als met het prachtige woord integer. Ineens hoorde je het om de haverklap, waardoor wat het woord moest zeggen, nogal begon te verschralen.
Gisteren citeerde ik de heer Remkes die over zichzelf zei: “Een gevoel van urgentie is bij de formateur aanwezig.” We snappen wat hij bedoelt. `Een gevoel van urgentie’ klinkt losjes, maar de heer Remkes bedoelt het heftig: als binnen een paar dagen niet duidelijk wordt, wat de partijleiders willen met dat nieuwe kabinet, ga ik wat anders doen! Gelijk heeft hij. Er zijn in zijn drukke leven vast urgentere kwesties.
Ik probeer zelf alleen maar urgent te zeggen, als ik ook urgent bedoel, maar het floept er vaker uit dan de bedoeling is. Betreur ik. Gisterochtend hoorde ik het me ineens verzuchten, tegen niemand, want ik zat in mijn eentje in deze krant te lezen over Nederlanders die als gekken reizen aan het boeken zijn voor de herfstvakantie: “Eigenlijk verontrustend dat dit zo urgent is.”