Verstoord

Wat ik nooit verwacht had, is dat ik me stoor aan mensen die roken. Storen is misschien een net iets te groot woord, maar het begint erop te lijken. Dan bedoel ik niet eens roken in mijn bijzijn, nee, maar dat ze zich even uit een gesprek en de ruimte verwijderen om op een balkon, binnenplaats, stoepje, in een gangkast een sigaret te roken. En als ze dan terugkomen ruik je enorm wat er de voorafgaande paar minuten heeft plaatsgevonden.
Ik heb zelf ook gerookt, en niet zo’n beetje ook, maar dat was voor de tijd dat je het op plekje achteraf moest doen. Met terugwerkende kracht ruik ik de geur die ik uitstootte, vooral als ik kussend of omhelzend in de weer was.
Terug naar het storen. Ik denk dat een van de vele levensdoelen is dat je ervoor moet zorgen zo min mogelijk verstoord te zijn. Dus als je het kunt voorkomen, ben je het aan jezelf verplicht. Tegen rokende intimi moet ik dus (weer dus) zeggen dat het me stoort. Daar begint veel mee.
Ik lees dat er huisartsen zijn die zich bekwamen in motiverende gespreksvormen. Ik ben geen huisarts, maar die bekwaamheid interesseert me. Het gaat erg over de voor- en nadelen: “Wat vind je er prettig aan?” en “Snap je dat het slecht voor je is?” Ligt erg voor de hand, maar blijkbaar werkt het toch.
De bedoeling is, en nu kom ik bij woorden terecht die ik niet kende, dat de ander `verandertaal’ gaat spreken. Dus dat je hoort dat er een verandering in de lucht hangt of zou kunnen hangen. Het kan ook dat je `weerstandstaal’ hoort en dan kun je net zo goed opnieuw van wal steken.
Vind ik ineens een woord met een prikkelende uitstraling, verandertaal. Los van het roken ook. Tegen iemand zeggen: “Zullen we verandertaal gaan spreken?”