Verte

Alledaagse karweitjes wil ik altijd zo snel mogelijk gedaan hebben. Houdt de geest opgeruimd. Vuilniszak buiten zetten bijvoorbeeld. Weg is weg. Hier kan dat niet meteen voor de deur, moet naar een verzamelpunt op de hoek, klein eindje lopen. Ik doe het graag zo vroeg mogelijk op de dag. Kan voorkomen dat je bij dat verzamelpunt met iemand moet praten. Niet erg, maar op dat tijdstip ben ik nog introvert. Bovendien vind een berg vuilniszakken geen inspirerend decor bij een gedachtewisseling.
Als ik weer naar huis loop, zie ik haar pas: een jonge vrouw met allemaal tassen om haar heen, van die grote boodschappentassen die erg vol zijn. Spijkerboek, zwart leren jack, gloednieuwe groene sneakers. 
Ze kijkt naar iets in de verte, ik kan niet zien wat het is. Je weet onmiddellijk: er is van alles met haar aan de hand en ze kan daarmee niet uit de voeten. Over de rand van een van de tassen hangt een kledingstuk, wijnrood.
Ik verwijt mezelf fel dat ik hoop dat ze me niet aanspreekt, van haar word ik vast nog introverter. Als ze me in de gaten heeft, merk ik meteen dat ze dat niet van plan is. Ze schrikt met grote ogen, graait de tassen bij elkaar en maakt zich uit de voeten, terwijl ze luid in zichzelf praat. Wat ze zegt, kan ik niet volgen, niet omdat het een andere taal is, maar omdat er veel te veel woorden over elkaar heen tuimelen. Je kunt veel woorden nodig hebben om te begrijpen wat nauwelijks te begrijpen is, om jezelf minder kwijt te voelen. Uit een van de tassen klinkt hard het geluid van potten en pannen. 
Ze schrok natuurlijk van mij omdat ik hoor bij de mensen met wie ze niets te maken wil hebben. Mensen met van die stomme alledaagse karweitjes. En ook nog zo vroeg.