Vertel

Je kunt zeggen: het is leuk. Je kunt zeggen: het is handig. Maar toch. Dat zeg ik niet vaak, maar denk het wel: maar toch.
De Vierdaagse bestaat gelukkig al heel lang, maar ik ben even kwijt sinds wanneer de telefoontjes ook meelopen – waarschijnlijk omdat ik die probeer te negeren. Ik weet ook niet sinds wanneer er een app was waarmee de loper onderweg gevolgd kan worden. Dat is leuk en handig, maar toch. Die app blijkt echter niet te werken voor iPhone en iPad. Het is me onduidelijk of dat eerder ook al het geval was. Maar veel lopers en hun familie en vrienden en bekenden zijn nu boos op de organisatie van het evenement. Die app is het contact tussen de loper en wat dan heet, het thuisfront. Via het telefoontje zou het ook kunnen, maar kan niet omdat het mobiele netwerk rond Nijmegen overbelast is.
Al jaren zeg ik dat ik mee ga lopen als mijn gehavende knie weer is gerepareerd. Ik voeg er dan altijd onmiddellijk aan toe dat die gehavend is geraakt door enorme sportbeoefening. Die reparatie stel ik uit. De reparateur vindt dat ook wenselijk. Maar goed, als ik met de Vierdaagse mee ga doen, wil ik onderweg helemaal geen contact met mijn familie en vrienden. Juist niet! Daar heb ik iedere dag al contact mee en dan maar even niet. Ik wil me op mijn prestatie concentreren, op het landschap en dorpen waar ik doorheen loop, op Nijmegen zelf, en ook wil ik zo nu en dan een praatje aanknopen met een medewandelaar. 
Van mijn familie en vrienden hoop ik dat ze zich vaak afvragen: “Waar zou hij zijn?” En wanneer ik klaar ben met een wandeldag of met alle vier die dagen, moeten ze vragen: “Vertel eens, hoe was het?” En dat ik dan zo veel wil vertellen dat woorden tekortschieten.