Vertrappen

Ook deze week begin ik met een onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Vorige week meldde die instantie dat we meer vertrouwen hebben in elkaar en in instanties, een verheugende bericht. Nu is onderzocht waaraan we ons ergeren, niet in het algemeen, maar in onze woonomgeving. 
Nederlanders van 15 jaar en ouder hebben daar iets over mogen zeggen. Zoals bij alle onderzoeken van het Centraal Bureau voor de Statistiek is mij weer niets gevraagd. Niemand trouwens in mijn directe omgeving, geloof ik. Ik erger me daar verder niet aan en misschien is dat meteen het probleem bij dat laatste onderzoek: ik erger me niet zo snel. Ja, aan mezelf als ik dat wel doe, een paar keer op een dag dan. Niet dat ik me met oogkleppen op door het dagelijks leven beweeg en ik zie en hoor heus wel van alles waaraan ik me zou kúnnen ergeren, maar ik probeer dat zo min mogelijk te doen. 
Graag zet ik beginnende ergernis om in verbazing en veel verbazing zorgt ervoor dat ik in de lach schiet, soms een binnenpretje, een fijne vorm van pret, waarbij niemand die lach ziet en geërgerd kan vragen: “Wat valt er te lachen?”
Maar het binnenpretje kan ook exploderen en dan raak ik de ban van de slappe lach. Iemand kan vragen wat er te lachen valt, maar ik ben niet in staat die vraag te beantwoorden. Integendeel, mijn lach wordt er door aangemoedigd.
De grootste ergernissen zijn hardrijders en hondenpoep. Hangjongeren scoren ook hoog. Wat zou ik geantwoord hebben? Ja, als ik gehinderd word, lopend of op de fiets, door iemand die alleen maar aandacht heeft voor het telefoontje. Dat zou ik gráág afpakken, vertrappen en daarna heel ver weg gooien, maar wat ik al zei, ik probeer me vooral te verbazen.