Vertrouwen

Het is een woord dat ik niet graag opschrijf of uitspreek: graaicultuur. Toch al de tweede keer dat ik het doe. Een paar weken geleden op deze plek ook al. Ik lees er zelfs niet graag over. Daarom mis ik ontwikkelingen, maar ineens trekken de kranten me er weer middenin. Graaicultuur. Wat me in het woord zo tegenstaat dat de twee delen waaruit het bestaat, weinig met elkaar te maken hebben. Vind ik. Dat ik me er echt over opwind, kan ik niet volmondig toegeven, maar dat komt vooral doordat de graaiende mannen zichzelf zo te kijken zetten. Misschien zijn er ook vrouwen bij, maar over hen hoor je nauwelijks iets. Ja, waar ik me wel over opwind, is minister Dijsselbloem, want die vertrouwde ik. En ik weet niet of dat terecht was. Daarom wind ik me ook over mezelf op, want ik ga van nature veel te gul met mijn vertrouwen om.Gisteravond vertelde de president-commissaris van de ABN Amro in de Tweede Kamer hoe het zit met de stevige salarisverhoging van de top van de bank. En of het mocht van de minister. Wat die verklaring heeft opgeleverd, heb ik gisteravond niet kunnen achterhalen, want ik had iets anders te doen. Wel dacht ik weer na over liegen. En over de vraag of dat iets anders is dan niets de waarheid vertellen. En waarom je dat niet zou doen? Heeft dat met de waarheid te maken of met jezelf? Liegen lukt nooit echt goed, want, open deur, de waarheid wint altijd. Soms lijkt liegen makkelijker, maar als je gelooft dat dat het beste is, maak je jezelf belachelijk. Erg als je dat niet in de gaten hebt.