Verval

Knutselproject – dat is het woord ervoor, hoorde ik later, toen in mijn leven geen ruimte meer was voor knutselprojecten. Ik sta stil bij de herfstdoos, een knutselproject dus. Ik zag er gisteren kinderen mee lopen. Misschien zaten er in die dozen iets anders, maar aan de buitenkant te zien kon dat haast niet.
Daar begon het in mijn vroege leerplichtjaren mee: eerst alle kanten van een schoenendoos zo herfstig mogelijk maken, crêpepapier, waterverf, knipsels met bladvalfotootjes. 
Lag me allemaal niet, maar het moest. Daarna met de klas het bos in. Dat bos kende ik op mijn duimpje, ik dwaalde er bijna dagelijks doorheen. Vanaf mijn plaatsje in het klaslokaal keek ik erop uit en bedacht er een wereld in vol geheimzinnige avonturen.
Met de klassikale wandeling had ik grote moeite, want natuurlijk niet deugde, maar ik had nu eenmaal geen zin `mijn’ bos te delen.
De leerkracht had ons allemaal een plastic zak gegeven. Die was voor wat we in het bos geschikt vonden voor de herfstdoos, bladeren in diverse kleuren, paddenstoeltjes, grappige takjes, eikels.
In de klas componeerden we de inhoud van de herfstdoos en daarna moest je zeggen (`vertellen’) wat er allemaal in de doos te zien was, wat ik raar vond, want dat zág je toch.
Uiteraard mocht de herfstdoos mee naar huis. Daar oogstte die bewondering: “We zetten hem op een mooi plekje.”
Op dat plekje straalde doos de volgende dag al nattig verval uit. Er kwam een bedompte geur uit. Hup, naar de achtertuin met het knutselproject, naast de vuilnisbak.
Was allemaal nog net niet zo erg als een ander knutselproject: met eikels en lucifers `leuke dingen’ maken, met inzet van een scherpe priem, het felle broertje van de guts. 
Herfstblessures.