Verwachtingen

De muziek van de Beatles draai ik regelmatig, ik word er vrolijk van. Altijd denk ik ook even aan het moment waarop ik een liedje voor het eerst hoorde. Die momenten staan bij me scherp bij, zelfs de kleur van het licht in de huiskamer toen ik naar de radio liep om nog dichter bij de nieuwe muziek te zijn.
Soms kon ik van mijn zakgeld een plaatje kopen. Raar woord nu, plaatje. Single, zo heette zo’n plaatje officieel. Ik had er een speciaal koffertje voor. Dat nam je ook mee naar vrienden die ook singles hadden, soms andere. Je zat bij elkaar opgewonden te luisteren. De Beatles, de Who, de Rolling Stones, Elvis natuurlijk. Herinneringen die ik koester.
Soms gebeurt het nog dat ik tegen bezoek zeg: “Moet je horen!” En dan zet ik een nummer van een cd op waarvan ik geen genoeg kan krijgen. Ik kijk naar het gezicht van het bezoek om te zien of daar hetzelfde enthousiasme oplicht als ik voel – de triomf als dat het geval is.
Ik kom hierop nu ik steeds vaker artikelen lees over het vijftigjarig bestaan van Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band, de beroemde lp van de Beatles die vijftig jaar geleden verscheen, in juni. Het was de eerste lp die ik kocht, ik was 14, ik had er een paar maanden geld voor opzij gelegd.
De eerste lp’s van de Beatles kende ik uit mijn hoofd. De oudere zus van een bevriend klasgenoot had ze en als zij weg was, wat vaak het geval was, vanwege `jongens’, luisterde we op haar kamer. Daar rook het zeer zoet.
Sgt.Pepper kon ik zelf kopen. Dat deed ik in sigarenmagazijn Spoeltman aan de Nijmeegse Toorpstraat. Daar verkochten ze ook muziek, en niet zo’n beetje ook. Mijn verwachtingen van de lp waren zo hoog dat die nogal tegenviel. En dat bleef lang het geval.