Verwend

Vaker dan me lief was hoorde en las ik afgelopen dagen over stress. Ging over reizigers, vooral vakantiegangers. Het wordt een moeilijke zomer. Onze grootste luchthaven functioneert nauwelijks meer, de wegen naar het zuiden van Europa zijn en blijven overvol, overal is te weinig personeel, waardoor er minder treinen rijden en horecagasten nog langer moeten wachten dan normaal. En ondertussen is het vaak ook benauwend warm. Ik zeg dan: lekker thuisblijven, er komen betere tijden. Maar niet iedereen kan op betere tijden wachten. Vandaar stress. Ik begrijp dat er daarom ook nauwelijks meer sprake is van `voorpret’. Lang geleden dat ik bij die kleine sensatie stilstond. Wist eerlijk gezegd niet dat voorpret nog bestond, dacht dat we het daar veel te druk voor hadden.
Voorpret vraagt om enige rust en het besef dat er wat bijzonders in aantocht is. Velen van ons vinden nog maar weinig echt bijzonder. Als je te verwend bent, is voorpret een beleving uit een andere, bijna vergeten tijd. 
Zelf heb ik gelukkig nog dikwijls zo veel voorpret dat ik denk dat het al echte, actuele pret is. Misschien is het bij mij één pretpakket: voorpret, napret en daartussenin de pret die de hoofdrol heeft.
Van voorpret uit mijn kindertijd heb ik nog steeds napret, van de dagen voordat het gezin met vakantie ging. Op tafel lagen de belangrijke documenten dwingend gereed. Mijn moeder moest telefonisch een hotel voor onderweg reserveren, bijvoorbeeld in Frankrijk. Ze sprak nauwelijks Frans, mijn vader wel, beetje, maar die was dan ineens mensenschuw en nerveus. Met gespitste oren luisterden we naar het Frans van onze moeder, tamelijk intuïtieve uitingen. Van onze voorpret kreeg ze de slappe lach.