Verwijt

Nog steeds kijk ik met groot genoegen naar het EK voetballen. Nog steeds denk ik dat dat komt doordat het me nauwelijks kan schelen wie er wint. Natuurlijk heb ik mijn voorkeuren, maar die vertroebelen mijn open blik niet. Ook kan ik tijdens een wedstrijd lekkere spanning voelen, maar die heeft alleen maar met mooie momenten te maken. Ik moet één kanttekening plaatsen: ik ben tegen Duitsland. Niet vóór de tegenstander, nee, tégen Duitsland. Ik weet dat ik hierin niet alleen sta. Ik vind het erg, verwijt het mezelf. Want waarom? Heeft niets meer met de Tweede Wereldoorlog te maken, niet alleen omdat ik van daarna ben. Ook niet met het trauma van 1974. Het is wat anders, ik weet niet wat, het komt door iets in mij wat ik niet begrijp. Als ik Duitse mensen ontmoet, heb ik dat niet. Alleen bij sport.
Ik lachte trouwens niet honend mee bij de beelden van de Duitse coach die zijn hand in zijn broek stak, even zijn klokkenspel beroerde en daarna aan die hand rook. Van die coach heb ik alleen maar last als hij staat te coachen. Ik grom dan: ga toch héél gauw zitten, man. Van dat gedoe met die hand schrok ik alleen maar, want ik vroeg me af hoe het zat met mij eigen gedrag waarvan ik me niet bewust ben. Was duidelijk dat de Duitse coach het niet deed om positief op te vallen. Nee, hij had het niet in de gaten. Zo gaat dat bij dat soort handelingen.
Ik zal er altijd aan denken als ik coach Jogi zie - Joachim, maar iedereen zegt Jogi. Wat doe ik zonder dat ik er weet van heb? Ontruim ik mijn neus? Mier ik met ieder spits voorwerp tussen mijn tanden? Krab ik dierlijk grijnzend fórs aan mijn achterste? Ik hoor er nooit iemand over, maar dat zegt niets. Soms zeggen mensen niets.