Verwondering

Het avontuur van het alledaagse, daarmee kan veel beginnen. Je moet goed luisteren, vooral goed kijken en dan is overal iets dat aandacht verdient en wat anders kan veroorzaken. Dinsdagmorgen overleed Arno Arts, beeldend kunstenaar in Arnhem. Ik schrijf niet `Arnhems kunstenaar’, want dan heb ik het gevoel dat ik hem begrens, zijn werk vooral. Hij woonde en werkte graag in Arnhem, maar wat hij maakte ging het land door, de wereld over.
Over dat werk valt heel te zeggen, het begon vaak met kleine gebeurtenissen, kleine taferelen. Het kon een kerkje op een berg zijn of een advertentie voor kattenvoer, een inscriptie in een muur, een flacon shampoo, een voor vruchten bestemd kistje. Maar een paar voorbeelden uit de volle wereld die Arno inspireerde.
Ik leerde hem halverwege de jaren zeventig kennen, we raakten bevriend en ik opende dikwijls een tentoonstelling van zijn werk, wat ik graag deed want ik was altijd verwonderd over wat hij bedacht.
Bij hem begon ook veel met verwondering: niets was er zomaar. Ik ken weinig mensen die voortdurend zo veel plannen hadden als hij. En het verbazingwekkende was dat hij bijna al die plannen ook uitvoerde. Die plannen gaven hem energie die ik graag meemaakte. Hij was voortdurend aan het werk, overal, want haast alles wat hem omringde snakte naar een reactie. Wat hij liet zien was altijd fascinerend en ook, teer woord: mooi.
Hij is 70 jaar geworden, maar was meestal een jongen. De laatste keer dat ik hem zag was een week of drie geleden, een etentje bij vrienden. Hij moest een trap op die hem moeite kostte en toen hij binnenkwam meende ik het te zien: natuurlijk tintelden er plannen, maar het was net alsof die in een verre verte wenkten.