Verzet

‘Het heerst, hè’ wordt bijna altijd op dezelfde manier uitgesproken, vertrouwelijk, bezorgd. We weten dan wat er heerst. Het heerst, geloof ik, nog steeds, al heerst het al wat minder dan een paar weken geleden, hoewel ik nog steeds mensen op sleutelposities minder kan bereiken.
Voor Kruidvat en Trekpleister is het allemaal hartstikke goed, want die doen goede zaken met producten die meestal matig helpen. Ik heb ook ergens uitgerekend gezien hoeveel het de Nederlandse werkgevers kost. Want zo gaat het altijd: zoiets wordt uitgerekend. En dan komt er een getal dat iedereen meteen weer vergeet.
Met mijn kleine bedrijf bof ik maar, want als enige werknemer ben ik nooit ziek. Nou ja, de afgelopen 25 jaar twee keer, maar dat had niemand in de gaten, behalve ik. En mijn huisarts natuurlijk. Het is niet juist, maar ik verzet me tegen ziekte. Ik zeg er streng bij: zolang het nog kan. Het is een vreemd verzet, want ziekte is er niet voor niets.
Ik ken mensen die bij het eerste signaal van een ziekte onmiddellijk op de bank gaan liggen en alles afzeggen, vooral zichzelf. Heb ik daar bezwaar tegen? Weet ik niet. Vaag voel ik enige jaloezie. Eerst inzieken, dan de ziekte zelf en vervolgens uitzieken. Over dat laatste zegt iedereen altijd dat je dat goed moet doen. Vooral dat uitzieken spreekt me aan. Je bent niet echt ziek meer, maar er is nog iets aan de hand. In mijn leerplichtfase was ik zo nu en dan schoolziek, wat betekende: onder de wol met een stapel avonturen van Kuifje. En mijn moeder kwam af en toe een glas sinaasappelsap brengen. Ik verlangde naar een leven dat er zo uitzag, maar van dat verlangen nam ik afstand. Misschien moet ik vaker zeggen: ik ben uitziek. Heerst.