Verzonken

Eergisteren hoorde ik het probleem voorbij komen in een actualiteitenprogramma op televisie, maar daarna kwam ik het niet meer in volle omvang tegen: glurende mannen op sportscholen. Moet een meldpunt voor komen.
De kwestie interesseert me, aangezien ik vier of vijf keer per week naar een fitnessclub ga, vrij vroeg op de dag. Er zijn mannen en vrouwen aan het sporten. Misschien let ik niet goed op, maar volgens mij doet het probleem zich daar niet voor. Kan ook door het tijdstip van de dag komen. De mannen zijn net uit bed en nog niet aan gluren toe. Toch geloof ik niet dat het de rest van de dag qua gluren een bende is, de coaches zouden waarschijnlijk strak ingrijpen.
Helemaal gerustgesteld ben ik niet en dat komt door mezelf. Ik gluur niet, weet ik zeker, maar ben wel gauw aan het staren en dat kan fout geïnterpreteerd worden. 
Meestal heb ik het pas laat in de gaten, maar als ik diep in gedachten verzonken ben geraakt, ga ik automatisch staren. Ik ben niet waar ik feitelijk ben, maar ver weg en mijn ogen doen met me mee, ze kijken ook naar die verre verte, want daar is van alles te zien waarvoor ik naar woorden zoek. Is een belangrijk deel van mijn werk: naar woorden zoeken. 
De fitnessclub is daar een prima plek voor, graag ben tijdens de oefeningen met wat anders bezig dan alleen die oefeningen.
Misschien bevindt er zich iemand in die staarrichting, een vrouw die dat gestaar lastig vindt. Ik hoop dat ze dat gewoon zegt. Misschien vindt ze dat moeilijk en wendt ze zich tot het meldpunt.
Paar dagen later gaat fel de bel. Het meldpunt! Dat vraagt bars waar we precies mee bezig zijn. 
Ik antwoord: “Met een boek.”
Meldpunt lacht schamper: “Kan iedereen wel zeggen, meneertje!”