Verzorgen

Vorige week moest ik in een theater voorlezen uit mijn nieuwe boek. Daar was ook Suzanna Jansen die De omwenteling schreef. Over het gevecht dat vrouwen vorige eeuw moesten leveren om als `gewoon mens’ te worden behandeld. Ze las een passage voor waarin haar moeder van haar vader eist dat hij minstens één keer per week kookt.
Onze ouders zijn van dezelfde generatie en na afloop hadden we het over ons kokende vaders. Mijn vader moest het niet van mijn moeder, maar hij vond dat geloof ik zelf. In ieder geval dat hij het moest kunnen. Eind jaren zestig, begin zeventig. Daarom ging hij op een kookcursus voor mannen. Mijn zusjes en ik waren verbijsterd: onze vader die in zijn hoofd leefde, op kookcursus. Onze moeder was vooral bezorgd. Wat hij leerde, moesten we ook eten. Onze moeder zei telkens: “Ja, zoiets kost tijd, jongen.”
Vandaag moet ik er weer aan denken, want in de week voor Kerstmis zei hij dat hij twee dagen ervoor `het eten zou verzorgen’ dan kon onze moeder zich rustig voorbereiden op het kerstdiner.
Hij had een ingewikkeld nummer uit zijn beperkte repertoire gekozen, een curry in Brits-Indische sfeer. Onze moeder zei: “Ach jongen, doe toch een hutspotje.” 
Nee zeg.
De dag ervoor trok hij zich terug in de keuken, waaruit vanaf dat moment voortdurend fascinerend lawaai klonk. Dat lawaai hoorden we min of meer ook toen we het gerecht op tafel zagen staan. Met bijgerechten die dezelfde uitstraling hadden als het hoofdgerecht, een substantie waarmee je bouwmaterialen aan elkaar hecht.
De keuken zag eruit alsof er vijandige troepen doorheen waren geraasd.
We haastten ons naar een Chinees restaurant en daarna ging onze moeder zich rustig voorbereiden op het kerstdiner.