Verzwaard

Wat ik nooit goed geleerd heb, heb is naar mijn lichaam luisteren. Soms wordt gezegd dat ik dat moet doen en dan knik ik. Het gaat natuurlijk om signalen van het lichaam, héél veel draait om signálen, en ik vang het signaal heus wel op, maar vaak weet ik niet wat ik ermee moet. Ja, bij vermoeidheid ga ik slapen, als dat tenminste kan op dat moment. Felle hoofdpijn doet me naar een bruistablet grijpen. Maar als iemand zegt dat je naar je lichaam moet luisteren, gaat het om iets subtielers. 
Ik merkte dat weer toen ik vond dat ik wat meer werk van mijn ademhaling moest maken. Rare zin, maar ik hoorde het bijvoorbeeld op de fitnessclub: “Je moet iets aan je ademhaling doen. Je loopt zo te puffen.” Had ik in de gaten, vaak bolle wangen en dan dus puffen. 
Naar mijn lichaam luisterend raadpleegde ik een in ademhaling gespecialiseerde fysiotherapeut, die het geen raar probleem vond: “Je ademt te hoog.” Ik geloof dat ze het zo formuleerde. Hoe het lager moest? Zij zei: “Daar gaan we rustig aan werken.” Nu ben ik daar de laatste tijd een groot voorstander van, rustig aan van alles werken, niet meer dat haastige gedoe. Van dat laatste kwamen vast ook de bolle wangen en het gepuf. 
We doen ontspannende oefeningen, de fysiotherapeut en ik, althans ik, zij spreekt me zacht toe, zo kalmerend dat ik soms in slaap val. Daar schaam ik me voor, maar zij vindt het juist goed.
Als ik zit, moet ik beide benen op de grond zetten, dus niet het ene been over het andere leggen. Om me te helpen heeft ze me een verzwaard schootkussen geadviseerd. Dat verhoogt mijn eigen lichaamsbesef – zijn niet mijn woorden - en ook dat ik meer `geaard’ word. Soms denk ik dat ik dat nog nooit geweest ben, geaard.