Vieren

In de supermarkt op het station vaan Maastricht kocht ik vorige week een paar levensmiddelen voor onderweg in de trein en toen zag ik naast het pinapparaat een afgehakte hand, geen echte, van plastic, maar wel heel erg lijkend op een echte afgehakte hand. Ik dacht: wat raar. Maar ik nam aan dat iemand die per ongeluk had laten liggen. Wel zonderling dat je zoiets bij je hebt. Ik kan daar dan een tijdje over nadenken: je gaat van huis en vindt het een goed idee een afgehakte hand van plastic mee te nemen. Misschien om een beetje te dollen, geen idee.
Maandag was ik weer. En die hand lag er nog steeds. Aan de caissière vroeg ik wat die hand daar deed. Ik stelde die vraag zo losjes mogelijk, want ik wilde er geen heftige kwestie van maken.
Ze lachte vriendelijk en vroeg of ik niet wist dat Halloween eraan kwam en ze wees om zich heen. Ik zag een skelet hangen en bij het fruit stond een doodshoofd.
“Leuk toch,” zei ze.
Ik knikte enthousiast en vond dat ze er daar in Maastricht vroeg bij waren, maar regeren is vooruitzien. Sommige mensen vieren graag alles wat er te vieren valt, zeker in het zuiden van het land. Nou ja, beter dan de hele dag lopen te zeuren.
In mijn woonplaats zie ik niets wat op Halloween wijst. Toch zal het komend weekend gevierd worden. Heb altijd het gevoel dat het griezelfeest ons in de maag gesplitst is.
Daarom is er deze dagen natuurlijk wat meer belangstelling is voor horrorfilms. Het begin van zo’n film zie ik graag, met name wanneer er nog niets aan de hand is, gewone straat, mensen zoals u en ik, doordeweekse dag. Toch weet of voel je dat er iets mis is. Als het duidelijk wordt wat dat is, houd ik het voor gezien. Dan maak ik een wandeling door de buurt.