Vikingen

Met ingehouden adem lees ik over de obstakelraces die steeds populairder worden. Dat er een dode bij viel, tien dagen geleden, verbaast me niets, want wat je als deelnemer moet presteren, grenst aan het onmogelijke, meen ik, maar ik ben geen partij meer. Lange tijd in mijn leven liep ik drie keer per week ruim een uur hard, bij voorkeur in de vroege ochtend, graag langs de rivier in het prille daglicht, soms ook over trajecten die speciaal voor sportieve mensen waren aan gelegd. Er stonden apparaten waaraan je wat oefeningen kon doen en daarna rende je weer verder. Thuis kon na het douchen en de yoghurt de dag voor de tweede keer beginnen. Ik voelde me er uitstekend bij. Totdat een van mijn knieën zei: zo is het genoeg, doe mij maar weg. Sindsdien bezoek ik een fitnessclub, ook prima, maar anders.
Bij die obstakelraces moet je om de haverklap tot het uiterste gaan. De obstakels worden verzwaard met water, modder en vuur. Hoe het precies zit, weet ik niet, maar dat hoeft ook niet. Veel van de racers willen vikingen zijn. Ja.
Een bewegingswetenschapper, Frank Bakker, legt het uit. Die uitleg vat ik met zorg samen: we hebben het zo goed dat we ons wezenloos vervelen. En nu citeer ik: “Obstacle runs zie je dan ook niet zo gauw in ontwikkelingslanden. Mensen in het Westen zoeken echt de uitdaging op.” Misschien raar, maar ik vind dit geen geruststellende verklaring.
En ja hoor, ik citeer weer: “Mensen die extreme sporten beoefenen, zijn vaak wat extroverter. Ze hebben meer behoefte aan nieuwe ervaringen, aan onbekende prikkels en situaties.”
Volgens mij is al dat extroverte een van de grote problemen van onze samenleving. En onbekende prikkels zijn razendsnel doodgewoon.